Meivakantie. Een hoop neefjes en nichtjes in het bos. M (bijna 8) raapt een tak op, buigt voorover, leunt met de ene hand op de tak en zet de andere in zijn zij. “Ik ben een oud, verstrompeld vrouwtje," kreunt hij. Alle neefjes en nichtjes verstrompelen ogenblikkelijk. Het bos kraakt onder hun handen en voeten.
Verstrompelen. Goed woord. Iemand die verstrompelt, wordt langzaam oud en krom en stram en vindt strompelend zijn weg. Klinkt logisch. Voor de zekerheid zoek ik het toch even in de Dikke Van Dale op. Nee, verstrompelen staat er niet in. Wonderlijk!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten